در این مطالعه، یک داربست نانو هیدروکسی‌آپاتیت، Tragacanth و ژلاتین [1] با استفاده از متد انجماد و خشک کردن [2]، تولید شد. یک داربست با تخلخل بالا با میانگین قطر حفره برابر با 142 میکرومتر و تخلخل 86 درصد توسط میکرو سی‌تی پیدا شد. میانگین استحکام فشاری داربست حدود 5/1 مگاپاسکال بود که مقداری در محدوده استخوان اسفنجی است. داربست 10 درصد وزن ابتدایی خود را پس از 28 روز خیساندن در PBS از دست داد که نرخ تخریب مناسبی برای داربست مهندسی شده بافت استخوان است. توانایی ساخت آپاتیت توسط داربست از طریق میکروسکوپی الکرونی روبشی، پراش پرتوی ایکس و طیف سنجی فروسرخ تبدیل فوریه، پس از 28 روز خیساندن در مایع بدنی شبیه‌سازی شده ، تایید شد.
داربست موفق شد تا 93 درصد داروی بارگذاری شده، کوئرستین [3]، را طی 120 ساعت به روشی پایدار در محلول بافر فسفات منتقل کند. ارزیابی MTT با استفاده از سلول‌های بنیادی مزنشیمال استخوان انسان، بقای سلول 84 درصدی را برای داربست حاوی کوئرستین نشان داد. بیان ژن‌های استخوان‌زا شامل Col l، Runx-2، BGLAP (ژن استئوکلسین [4])، bFGF ،SP7 (ژن اوستریکس [5]) و SPP1 (ژن استئوپونتین [6]) همگی زمانی که کوئرستین روی داربست سوار شده بود دچار افزایش شده بودند، که نشان دهنده تاثیر سینرژیک دارو و داربست است.
[1] Gelatin/Tragacanth/Nano-hydroxyapatite Scaffold
[2] Freezing-Drying
[3] Quercetin
[4] Osteocalcin
[5] Osterix
[6] Osteopontin