هدف:
برای نقایص استخوانی جدی که نمی‌توان با روش‌های تثبیت مکانیکی؛ آن‌ها را مدیریت و ترمیم کرد، پیوند استخوان اتوژن همچنان به عنوان استاندارد طلایی شناخته می‌شود. با این وجود، عوارضی مثل التهاب، عفونت، و درد وجود دارند. در نتیجه، مواد جایگزین نیاز هستند. حمل وزن و حرکات ریز نقش مهمی در ترمیم شکستگی استخوان دارند و انجام مداخلات مکانیکی در شرایطی مثل شکستگی‌های مرکب، چالش برانگیز هستند. بنابراین، این مطالعه نقش پریوستین (Post)[1] در داربست کیتوزان(CT)[2] روی بازسازی نقص استخوان بدون حمل وزن را بررسی می‌کند.
روش‌ها:
ابتدا داربست‌ها با CT و Post ساخته شدند و از طریق MTT و آزمون‌های تخریب‌پذیری بررسی شدند. سپس 36 موش نر بالغ از نژاد ویستار، به سه گروه مساوی با نام‌های گروه شاهد، گروه CT و گروه CT-Post تقسیم شدند و تحت جراحی استئوتومی تیبیا قرار گرفتند. زمانی که جراحی‌ها تکمیل شدند، برای دستیابی به شرایط غیر تحمل وزنی برای اندام‌های پشتی، متد آویزان کردن از دم[3] استفاده شد. ترمیم استخوان به صورت ابتدا به کمک رادیولوژی و سپس به صورت بالینی در شرایط درون تنی و با استفاده از رنگ‌آمیزی مخصوص استخوان و فعالیت ALP، بررسی شد.
نتایج:
در میان گروه‌ها، گروه CT-Post، بهترین نتایج بقای سلولی و تخریب‌پذیری را ارائه کرد. همچنین گروه CT-Post بیشترین تعداد سلول‌های استئوسیت، حجم استخوان و درصد فیبر کلاژن در مقایسه با سایر گروه‌ها پس از چهار هفته را نشان داد.
نتیجه‌گیری:
این نتایج دیدگاهی درباره اهمیت گروه CT-Post از نظر ویژگی‌های زیست سازگاری و تخریب‌پذیری در مقایسه با سایر گروه‌ها نشان داد. علاوه بر این، Post یک فعالیت بازسازی در شرایط غیر تحمیل وزن نشان داد که می‌تواند نقش مهمی در رویکردهای بالینی در بازسازی و ترمیم نقص استخوان ایفا کند.
[1] Periostin
[2] Chitosan Scaffold
[3] Tail Suspension