میکرو سی تی درون تنی به عنوان روشی غیرمهاجمی برای گرفتن و ضبط روند بهبودی حیوانات در مطالعات ترمیم شکستگی پیش بالینی مورد استقبال قرار گرفته است. با این حال ، مشخص نیست که آیا تصویربرداری های متوالی در طول زمان تأثیری در شکل گیری و بازسازی شکستگی دارد یا خیر. در این تحقیق، از گروه مورد مطالعه به صورت هفتگی میکرو سی تی  گرفته میشود (هفته 0 تا 6) ، در حالی که از گروه های کنترل فقط بعد از عمل و در هفته های 5 و 6 اسکن گرفته می شود . نظارت بر بازسازی شکستگی با ثبت اسکن های متوالی با استفاده از یک طرح انشعابی (نقص خطی و غیر خطی/ bridged vs. unbridged defect)  همراه با یک رویکرد دو آستانه به ارزیابی گردش استخوان موضعی و سینتیک معدنی شدن انجام گرفت. به کارگیری هفتگی میکرو سی تی هیچ یک از پارامترهای ارزیابی شده به لحاظ اندازه نقص و پریوست(برون‌اُست) را به طور قابل توجهی تغییر نداد.

 این نتیجه که با هیستومورفومتری هم قابل تأیید است نشان داد که مقدار عددی مانده(residual) غضروف در هر دو گروه کم می باشد که بیانگر پیشرفت در پایان دوره بهبود است. همچنین ، رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی اسکلروستین ، که قبلاً با دخالت اثرات منفی اشعه بر روی استخوان همراه بود ، تفاوتی بین گروه ها  نشان نداد.

رویکرد مبتنی بر میکرو سی تی طولی درون تنی (longitudinal in vivo micro-CT) امکان نظارت بر مراحل بهبودی در مدل های نقص استخوان ران موش را فراهم می کند بدون  اینکه بیهوشی ، لمس و تابش بر خواص کالوس تاثیر اساسی بگذارد.  بنابراین ، این مطالعه از کاربرد میکرو سی تی طولی درون تنی برای نظارت بر فاز بهبودی ترمیم شکستگی در موش ها حمایت میکند.

جهت مطالعه متن کامل مقاله کلیک کنید.